ΜΥΣΤΗΡΙΟ

1)Πώς γίνεται όλοι οι άντρες που μου αρέσουν - μηδέν τα % απόκλιση- να ανήκουν στο ζώδιο του καρκίνου ή διδύμου ή παρθένου (χωρίς ιεράρχηση μεταξύ τους η σειρά είναι τυχαία). Και ναι θα με θεωρείται ελαφρόμυαλη και οτιδήποτε άλλο, αλλά είναι απίστευτο αφού πλέον τσεκάρω τον ευατό μου και ρωτάω δήθεν τυχαία στη ροή της συζήτησης και ναι πάντα ισχύει!!!Είναι απίστευτο.

2)Πώς γίνεται όλοι οι γκόμενοι που μου μιλάνε και γενικά γνωρίζω και νιώθω ότι υπάρχει κάτι..ειδικά τον τελευταίο καιρό να έχουν γκόμενα?

3)Πώς γίνεται αυτοί οι ίδιοι γκόμενοι (που έχουν γκόμενα) να μην τα λένε με τον ευατό τους και να παίρνουν τις αποφάσεις τους κ να πούνε έχω γκόμενα κ δεν ασχολούμαι με καμία άλλη κλπ κλπ αλλά να μου δείχνουν ενδιαφέρον, να μου δείχνουν ότι γουστάρουν και μετά να μου λένε ΑΛΛΑ έχω γκόμενα..δηλ βρε χρυσό μου μελαχρινό / ξανθό αγόρι τι με βάζεις σε αυτό το τρυπάκι αφού έχεις κάτι άλλο δηλ έλεος grow up!Το χειρότερο που μου χει τύχει είναι με τον ακατανόμαστο που τον λατρεύω βέβαια ακόμα(ναι είμαι θύμα) να είναι με μια κοπέλα που όμως δεν είναι ακριβώς κοπέλα του και είναι στο εξωτερικό αλλά να γίνεται κάτι κ μεμένα ανάμεσα φιλικού και ερωτικού αλλά τελικά να αποφασίζει να είναι μαζί της με την οποία μια χαρά μαζί ήταν κ μετά πάλι τα ίδια κλπ κλπ ένας φαύλος κύκλος..σε μια τέτοια περίπτωση απλά δεν πρέπει να μπλέκεις εκεί κατέληξα!αυτά με τις απορίες μου..

πάντως στο soul χτες ήταν τέλεια παρά την αποτυχημένη κατάσταση με τον τύπο χεε που θα μου ζητούσε το τηλ να με ξαναδεί αλλά δεν θα το κάνει για λόγους ανωτέρας βίας!
have a nice day
παώ να συνεχίσω την εργασία μου βαριέμαι κ μάλλον αρρώστησα χτες με τη βροχή.

that's all

# στιγμή 1 Η κηφισίας κολλημένη..δεν κουνιέται τίποτα μου περνάν διάφορες σκέψεις από το μυαλό, να σταματήσω ένα μηχανόβιο να με πετάξει μέχρι το σύνταγμα, να πάρω τις πληροφορίες του οτε να ρωτήσω αν όντως ισχύει το taxi μηχανάκι, να αρχίσω να προσεύχομαι να γίνει κανά θαύμα να αδειάσει η κηφισίας.Έδινα εξετάσεις στο cervantes και κλασικά είχα αργήσει να ξεκινήσω ευτυχώς που ο driver είχε navigator κ μας πήγε από κάτι τρελούς δρόμους -κηφισιά σύνταγμα σε 45 λεπτά σε ώρα αιχμής- πραγματικά το άγχος των προφορικών ήταν τπτ μπροστά στο άγχος του να φτάσω!!!Τελικά αργήσαμε 15 λεπτά αλλά η τύχη -την οποία είχα αναθεματίσει άπειρες φορές μέχρι να φτάσω- μου χαμογέλασε δις ο examinador ήταν ένα κουκλί 23 χρονών με τρομερό χαμόγελο ο οποίος μάλλον βαριόταν την ζωή του κ σκεφτόταν ότι θα θελε να ναι σε καμιά παραλία να αράζει..κ επίσης με ρώτησε πράγματα που τα ήξερα ας είναι καλά η profesora ana! Υποσχέθηκα ότι αν προλάβω να δώσω δεν θα ξαναργήσω..χεεε ε καλά δα δεν ήταν κ όρκος..αλλά θα προσπαθήσω να κρατήσω την υπόσχεσή μου!

#στιγμή 2 μήνυμα από μακριά ο κλασικός χαιρετισμός μια ζεστασιά από την έρημο αρκετή..?3 days left..περιμένω (αν και έχω βαρεθεί να περιμένω).

#στιγμή 3 "η αδερφή σου είναι η πιο όμορφη εδώ μέσα" από μία καλή φίλη..ένιωσα πολύ περήφανη απλά..

(γενέθλια sis κρίμα που δεν βγάλαμε φωτογραφίες και ναι δεν ξέρω πως τα κατάφερα να μείνουμε χωρις φωτογραφική -δεν την είχα φορτίσει-)

#στιγμή 4 βγάζω εισητήριο στο μετρό από το μηχάνημα κ βλέπω ότι κάποιος φουκαράς βιαζόταν πολύ κ ξέχασε να πάρει τα ρέστα του 80 λεπτά ήταν μόνο αλλά ήταν αρκετά για να χαμογελάσω στιγμιαία και επίσης με βόλεψαν μια χαρά για τα μεταφορικά της ημέρας.

Ψάχνω και για άλλες καλές στιγμές αλλά δυστυχώς οι τελευταίες δύο βδομάδες ήταν πολύ δύσκολες από κάθε άποψη..ελπίζω για τα καλύτερα που θα ρθουν (;)

le Petit Prince

Les hommes de chez toi.dit le petit prince,cultivent cinq mille roses dans un meme jardin..et ils n'y trouvent pas ce qu'ils cherchent...

- Ils ne le trouvent pas,respondis-je...

-Et cependant ce qu'ils cherchent pourrait etre trouve dans une seule rose ou un peu d'eau...

-Bien sur, repondis-je.

Et le petit prince ajouta:

"Mais les yeux sont aveugles.Il faut chercher avec le coeur."

ANTOINE DE SAINT-EXUPERY

Η στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε..

Τον τελευταίο καιρό όλο γκρινιάζω απορώ πως με αντέχουν οι γύρω μου ώρες ώρες.. πραγματικά!

Στο μετρό..μπαίνεις το πρωί με όλη την καλή διάθεση αν και -τουλάχιστον εγώ σχεδόν πάντα νυσταγμένη- τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει τη ευφορία που νιώθεις εκτός από κάποιους απολίτιστους βαρβάρους που θα μπορούσαν να περάσουν από πάνω σου προκειμένου να μπουν στο μετρό. Δεν περιμένουν καν το κόσμο να βγει δεν πα να ναι ο άλλος φορτωμένος,γυναίκες με καρότσια με μωρά..το χαβά τους αυτοί..κάτι τέτοιες στιγμές με πιάνει τρέλα.Η ίδια κατάσταση σε λεωφορεία και γενικά παντού. Αυτά τα άτομα μάλλον είναι τα ίδια που πάνε να σου πάρουν τη σειρά -δήθεν αδιάφορα- σε κάθε δημόσια υπηρεσία, στο σούπερ μάρκετ και γενικά παντού.

Στη δουλειά(1)..δανείζεις κατί δικό σου, τελείως ασήμαντο και μικρό, μιλάμε για κάτι κυριολεκτικά ανάξιο λόγου (όπως λόγου χάρη μά γόμα).Ε λοιπόν, τρελαίνομαι να μη μου επιστρέφουν τα πράγματά μου, εκνευρίζομαι αφάνταστα να τα βρίσκω μετακινημένα - πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος ψαχούλευε στο γραφείο μου- και γενικά μπορώ να γίνω πολύ σπαστικιά..να μην μιλήσω για όταν δανείζεις κάτι κ στο γυρίζουν σπασμένο, χαλασμένο ή σε κακό χάλι γενικότερ!βέβαια η αλήθεια είναι ότι τις περισότερες φορές βρίζω από μέσα μου και δεν λέω τπτ..πράγμα που τελικά λειτουργεί τελείως αντίθετα γιατίεκνευρίζομαι ακόμα πιο πολύ.

Στη δουλειά(2)...κάθεσαι απορροφημένη, στο γραφειάκι σου και κάνεις τη δουλίτσα σου,δεν μιλάς, δεν λαλάς, δεν ενοχλείς κανέναν, στο τσακίρ κέφι ακούς και λίγο μουσικούλα -χαμηλά πάντα- και έρχεται τώρα ο κάθε ένας να σε διακόψει να σου πει να κάνεις κάτι άλλο,να σου κουτσομπολέψει τον τάδε ή τον δείνα και γενικά να σε αποσυντονίσει. Το χειρότερό μου είναι..να έρχεται κάποιος και καλά να πιάσει ψιλοκουβεντούλα να σε καλοπιάσει ή οτιδήποτε και στο τέλος να σου φορτώσει δουλειά η οποία ούτε κατά διάνοια δεν είναι δικιά σου, ωστόσο, εσύ πρέπει να την κάνεις για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους -φαντασία να χεις- και τελικά απλά τους κάνεις τη δουλειά και βρίζεις από μέσα σου..Ο κανόνας αυτός λειτουργεί καλύτερα αν δουλεύεις σε οικογενειακή επιχείρηση εκεί να δεις χώσιμο (και όχι τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα όταν δουλεύεις για το αφεντικό μαμά ή μπαμπά όπως θα σπεύσει να πει ο καθένας μιλάω εκ προσωπικής πείρας) .

Στο δρόμο.. είναι ο τύπος -συνήθως σε μικρό αμάξι, με φιμέ τζάμια και εξάτμιση ή μπουριά να πω καλύτερα , ενοχλητικό τόσο για την αισθητική μας όσο και για το περ/λον- που δήθεν θέλει να στο παίξει γρήγορος και ενώ βλέπει ότι τα αμάξια μπροστά στη Κατεχάκη π.χ. είναι κολλημένα εκεί αυτός και δωσ του το γκάζι..οπότε σου αφήνει δύο επιλογές ή να αλλάξεις λωρίδα και να τον αφήσεις να κάνει τα δικά του ή να αναγκάζεσαι κ εσύ να φρενάρεις στο χιλιοστό..πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου κ η τρίτη επιλογή να του πατήσεις ένα φρένο του μ..ακα να μη ξέρει που να σταματήσει κ ας είναι να πέσει κ πάνω σου να σε πληρώνει κιόλας! Σημειωτέον, αυτοί ειναι οι ίδιοι τύποι που πατάνε ξερογκαζιές στα φανάρια και πατάνε την κόρνα τους σχεδόν πριν προλάβει να ανάψει πράσινο το φανάρι.

Α τέλος θέλω να πλακώσω στο ξύλο όλα τα παιδάκια -κυρίως αυτά του γυμνασίου- μου τη σπάνε που κυκλοφορούνε με ένα θάμνο για μαλλιά και με ένα ύφος μονίμως μπλαζέ, μου τη σπάνε που ναι μισό μέτρο και καπνίζουν - ιδιάτερα αυτά που μαζεύονται και καπνίζουν στα starbucks ενώ ξέρουν ότι μέσα απαγορεύεται κ πουλάνε μυαλό με ατάκες του τύπου "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο", μου τη σπάνε που βρίζουν σαν λιμενεργάτες -1.δεν έχω τπτ με τους ανθρώπους 2.και εγώ βρίζω ιδιαίτερα όταν οδηγώ..αλλά προσπαθώ να το κόψω -κατά γενική ομολογία είναι αντισεξουαλικό- 3.έχω ψυχολογικά γιατί η μαμά μου μου έβαζε πιπέρι στο στόμα όταν έβριαζα όταν ήμουν μικρή..όπου βρισιά βλ.αδερφή ή κάτι τέτοιο τώρα όχι αυτά που λένε τα μικρα..πάντως τα συγχαίρω γαι το εύρος του λεξιλογίου κ την εφευρετικότητά τους lol.και επιτέλους μου τη σπάνε που μιλάνε τόσο πρόστυχα και ανέραστα για τις κοπέλες..γιατί περί ανώριμων κοντοπίθαρων και ανέραστων ατόμων πρόκειται...ρε εμείς το κάναμε θέμα ρεεεε να δώσουμε ένα φιλί στην εκδρομή και το θεωρούσαμε τρομερό που η τάδε έκανε σεξ με τον τάδε (κάτι τέτοιες στιγμές ανησυχώ για τη μικρή μου αδερφή).

Ε πείτε μου είναι να μην γκρινιάζω??Κάτι τέτοιες στιγμές απλά δεν την παλεύω (όπως λέει κ ένας φίλος μου που ναι στρατό).

Καιρός ήταν

Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε

σήμερα δεν σε σκέφτομαι και τόσο

και βασικά νομίζω πως τελικά ξενέρωσα και

δεν θέλω όπως ήθελα πριν

Sun Tsu Clausewits και καθόλου έμπνευση

Άλλη μία φορά κάθομαι και γράφω και αναρωτιέμαι αν θα με διαβάσει κανείς..όχι ότι γράφω κάτι αξιόλογο ούτε η καθημερινή μου πραγματικότητα είναι και τόσο ενδιαφέρουσα..έτσι για να σκοτώσω τον χρόνο μου.

ΑΝ και θα θέλα κάποια στιγμή να με ανακαλύψεις τυχαία.Δεν νομίζω ότι θα ξαφνιαζόσουν τα μάτια μου δεν λένε ψέμματα..

Δεν θέλω να μου αφήσεις το χέρι και να προδώσεις πάλι αυτό που έχουμε ότι και αν είναι αυτό εντάξει δεν είναι απλά μια φιλία και αυτό σε τρομάζει

Τις προάλλες λέγαμε πόσο μοιραία είναι όλα,λες και λειτουργούν όλα βάση ενός καλά κρυμμένου και κρυπτογραφυμένου σχεδίου.
Σκέψου..

Δεν ήρθα σήμερα αν και θα μπορούσα, ίσως φοβόμουν το μετά, το μετά το κρασί, το μετά το φαγητό, την επόμενη μέρα

Αύριο θα μαι λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά?

ΘΑ ΜΑΦΗΣΕΙΣ να πλησιάσω ή είναι πολύ τολμηρό?

Μου χει λείψει η μυρωδιά σου

Τώρα λοιπόν που εσύ διαβάζεις τα βιβλία μου..και βλέπεις τις σημειώσεις μου με σκέφτεσαι καθόλου??η απλά θα χρησιμοποιήσεις τα βιβλία μου και θα μου τα επιστρέψεις?

Μήπως τελικά όσο πιο πολύ με φοβάσαι και με αποφεύγεις τόσο πιο πολύ μου δείχνεις ότι σου ναι δύσκολο το όλο αυτό μεταξύ μας..?

και μετά είναι και αυτά τα ταξίδια σου πόσες εικόνες, πόσα θα θελα να μου πείς πόσο θέλω να ταξιδέψω μαζί σου..θα μπορούσα να σ'ακολουθήσω μέχρι την άκρη του κόσμου..σχεδόν τρομακτικό μου ακούγεται αυτό

σκέψεις όνειρα

βερολίνο μαρόκο βερολίνο

και εγώ?

κάθε

φορά που

φεύγεις φοβάμαι για

το πώς θα μαστε όταν

γυρίσεις

θέλω αύριο να ξυπνήσω και να έχουν στερέψει όλα τα θέλω μου για σένα

fairytale gone bad

Έχει αρχίζει και με κουράζει αυτό το όλο με εμάς..οκ τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ήθελα μεταξύ μας και ναι δικαιολογημένα γιατί ως constant dreamer τα πράγματα δεν έρχονται όντως ποτέ όπως ακριβώς τα σκέφτομαι!Δεν παραπονιέμαι καμιά φορά έρχονται και καλύτερα..

Εμείς λοιπόν είχαμε μείνει στην πριν το Βερολίνο εποχή που ήμουν αυτή που σε καταλάβαινε και por supuesto δεν ήθελες να με χάσεις με τίποτα.

Κάθε φορά που σε ρωτάω γι αυτό μου λες να μην είμαι τόσο ανταγωνιστικιά και ότι δεν μετράει -σε μας- ποιός κάνει την πρώτη κίνηση, δεν μετράει ότι σε πλησιάζω εγώ για να μιλήσουμε και επιτέλους να σταματήσω να κάνω σα πεντάχρονο που απλά θέλει επιβεβαίωση.

Και ναι οκ είμαι εγωίστρια και ναι οκ μπορώ να γίνω και πολύ γκρινιάρα και σπαστικιά όπως με λες - με την καλή έννοια-

Αλλά πειράζει που νιώθω ότι σε χάνω..

πειράζει που νιώθω ότι απλά τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά?

Μου λες ότι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ και μετά σιωπή για μέρες πολλές..

μήπως τελικά καταλαβαίνεις πολύ καλά?

μήπως απλά δεν σε νοιάζει..

te echo de menos

Αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ από όλα είναι ότι περνούσαμε καλά και ξαφνικά δεν έχουμε τίποτα να πούμε..callado

κ εδώ μπαίνει το ερώτημα σου <δεν έχουμε ή δεν θέλουμε>

Λοιπόν τί από τα δύο είναι?