Hace mas que un ano ya, no he puesto despegar de ti,
una extrana sencacion como anoranza de esta epoca,
me arrancare el corazon y ahora tengo nada de nada.
Por mucho que intento olvidarte y finjo que nada pasa
de vez en cuando espero que tu regreses y eso
me pone la mujer la mas feliz por un segundo.
Ahora, me temo que te amo mas de que lo puedes aceptar y
evitemos hacer la misma discusion.
Aprendi amarte como un amigo y esto es lo mejor para los dos.
Como quieras.

ΚΑΘΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥ

Επειδή το Αθήνησι Πάντειον των Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών Πανεπιστήμιο...Ουτω, συν την ευλογία των εμων Καθηγητων ειη μοι ο Θεός αρωγός εν τω βίω.

Σήμερα ορκιζόμουνα, σιγά το πράγμα να μου πεις μετά από 6 χρόνια- ναι το λέω και ντρέπομαι- κατάφερα να τελειώσω τη ρημαδοσχολή και επειδή είχα πάει σε τόσες ορκομωσίες μέχρι σήμερα το έβλεπα μάλλον χλιαρά το όλο θέμα, πιο πολύ ίσως σαν μια αγγαρεία. Εντωμεταξύ οι περισσότεροι φίλοι, καθείς για τους δικούς του λόγους δεν μπορούσαν να έρθουν ,ορκιζόμουνα και μόνη μου από την παρέα, οι περισσότεροι είχαν ορκιστεί ήδη οπότε το έβλεπα σαν μια υποχρέωση που απλά έπρεπε να φέρω εις πέρας.

Παρ΄όλα αυτά μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα ακόμα και με τον λόγο του προέδρου του τμήματος και όλα τα λυρικά και σαχλά που έλεγε ότι θα ναι δίπλα μας το πανεπιστήμιο και ότι μας περιμένουν να γυρίσουμε μια μέρα σε αυτό το πανεπιστήμιο που σηματοδότησε την απαρχή της καριέρας μας κλπ κλπ.

Όσον αφορά τον όρκο μας αξίζει να σημειώσω ότι μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ορκιζόμαστε ως θεραπεύοντες την επιστήμη των Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών και ότι στον όρκο μας αναφέρεται το ιερό και ο Θεός κάτι που φαντάζομαι θα έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω αρκετών αριστερών "συναδέλφων" μου (κουβέντα να γίνεται).

Καλή μας σταδιοδρομία λοιπόν, νομίζω ότι είχα ανάγκη από μια ελπιδοφόρα στιγμή μεγαλοπρέπειας και προσωπικής καταξίωσης -κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε-.

Την παράσταση ωστόσο έκλεψε ο πατέρας μου που όταν βγήκα τον είδα κατακόκκινο από το κλάμα, πολύ γέλιο..Α ρε πατέρα και μας το παίζεις και σκληρός.
υ.γ. Αν ήταν και ο βαθμός πτυχίου μου λίγο μεγαλύτερος θα ήμουν πανευτυχής!

bajofondotangoclub

Tόσο τέλειοι απλά τέλειοι...μαγευτικοί..μεθυστικοί.

fuzz 29/10/2007

Una carta para mi - felicidades

Is there a reason to celebrate for,
is this the dream i had of you,
giati na min uparxoun anapoda erwtimatika k thaumastika sto pc,
episis is this a dog?definitely!
estoy aburrida o soy aburrida,
k alla tetoia me apasxoloun apopse
kamia idea?
no tengo ninguna idea sobre las grandes preguntas de la vida
pantws nomizw oti h eutuxia einai ena megethos pou auksanetai antistrofws analoga me ta xronia
htoi oso megalwneis eisai k ligotero eutuxismenos
i apla ta vlepw egw ola maura?
k ola auta an mporei na parei kaneis ws uparkti ennoia tin eutuxia k oxi ws apla to antitheto tis dustuxias, k an i eutuxia mporei na metrithei k den einai ennoia apoluti, tote nai pisteuw pws sigoura isxuei to oti eimaste safws ligotero eutuxismenoi oso megalwnoume.
sorry gia ta greeklish exw sinithisei,,i mallon sorry gia tis asunartisies amvivallw an me katalavainei kaneis,
vasika amfivallw an me diavazei kaneis
anyway
trelathika twra molis me pire enas filos pou xa na milisw aiwnes,,
telika kamia fora ksafniazw ton idio mou ton euato
isws there is a reason to celebrate for
para tis dusoiwnes provlepseis.
sone al despertar
sone hasta gritar
makari na mporousa na kanw k fole k aou
k oi euxes mou teleiwnoun gia apopse

SHIPWRECK

Το θέαμα μετά την πρώτη έκπληξη ήταν τρομακτικό και η παραπλανητική αίσθηση συμμετοχής βασανιστική και ανακουφιστική συγχρόνως. Μπροστά μου έβλεπα διασκορπισμένα στην επιφάνεια της θάλασσας τα κομμάτια από τα συντρίμια του σκάφους. Αναρωτιόμουν ποιό ήταν το δικό μου φταίξιμο, η δική μου ευθύνη, ποιό ρόλο έπαιξα σε αυτή την ιστορία. Άλλωστε, εγώ δεν γνώριζα ότι θα γινόταν αυτό το ταξίδι; Ήμουν σίγουρα τυχερή που δεν ακολούθησα τον Μαρκέλλο σε αυτό το ταξίδι αλλά παράλληλα τί ελπίδες υπήρχαν να είχε μείνει ζωντανός μέσα από αυτή τη μοιραία βλάβη και τις τόσο αντίξοες καιρικές συνθήκες;
Εκείνες τις πρώτες στιγμές ευχόμουν να ήταν ζωντανός. Ήταν τόσο νέος, ελεύθερος, αναρχοαυτόνομος, τα μάτια του μπλε σαν το χρώμα της θάλασσας που τόσο αγαπούσε. Και βέβαια δεν γίνεται να βρίσκεται τώρα μέσα της εκεί που περνούσε τις περισσότερές του ώρες. Και η συμπεριφορά του άλλοτε φουρτουνιασμένη, αδιάλλακτη, πεισματάρα, άγρια, αφιλόξενη και άλλες φορές γαλήνια, νοσταλγική, χωρίς καμία άμυνα στον έξω κόσμο.
Ο Μαρκέλλος τον τελευταίο καιρό είχε αλλάξει, ήταν φανερό σ' εμένα που περνούσα τις περισσότερες ώρες μαζί του. Εγίρα: όποιο ταξίδι γίνεται χάρη ασφαλείας ή σαν φυγή πτήση. Εγίρα και το δικό του ταξίδι. Ήθελε να βρει τον ευατό του σ'εκείνο το ταξίδι, ήταν τραγικό ήρθε σε σύγκρουση με τον ευατό του και τις αναμνήσεις, αν και γνώριζε ότι η ζωή μέσα από τη μνήμη λίωνει σα το χιόνι και δεν μένει τίποτα. Αυτό ζούσε ο Μαρκέλλος ήταν ένας πόλεμος , ο πόλεμος με την ίδια του την ψυχή ένας πόλεμος που δεν άφηνε αιχμαλώτους, που θα ξεσπούσε μέσα του ανά πάσα στιγμή.
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και αναρωτιόμουν πόσο παρανοϊκάμπορεί να λειτουργήσει ο έρωτας καμιά φορά. Και εκείνος αγαπούσε με όλη του την ψυχή, κάτι που είχε φύγει, μια κοπέλα του παλιού καιρού. Όταν εμφανίστηκε εκείνη βιαστικά θέλοντας να ταράξει τη ζωή του και να μην αφήσει τίποτα, εκείνος σαγηνεύτηκε χωρις να προβάλλει καμία αντίσταση και όταν βρέθηκαν μαζί, ο συνδυασμός της τρέλας τους, τον ξεγέλασε και νόμισε ότι θα ζήσει μια μέρα στο βυθό.
Βρήκανε το πτώμα του, δεν είχε καμία έκφραση αγωνίας, ο ιατροδικαστής δεν βρήκε σημάδια τραυματισμού, η έλλειψη οξυγόνου τον σκότωσε. Αγνοώντας το κάψιμο στους πνεύμονες έζησε για λίγο στο βυθό, όπως το'χε ονειρευτεί. Ήθελε να το θεωρήσουμε ατύχημα, ελεύθερο το πνεύμα μα η καρδιά φυλακισμένη. Θα μπορούσα να τον εμποδίσω, έπρεπε να ερμηνεύσω τα μηνύματα που μου έστελνε.
Στο μυαλό μου θα μένει η ανάμνησή του, 'ηθελε να αλλάξει τον κόσμο, καθισμένη μπροστά στη θάλασσα που τον πήρε κοντά της σκέφτομαι καθώς νυχτώνει την εικόνα του να κάνει σερφ μέσα στα κύματα. Σίγουρα άλλαξε την ζωή όλων όσων τον ήξεραν ,
ακόμα περιμένω να γυρίσει ο Μαρκέλλος αλλά αυτά είναι ένα χιμαιρικό.

Such a messy life

Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι όλα γύρω μου τρέχουν και ότι απλά δεν προλαβαίνω. Έχω έντεκα αδιάβαστα e-mail, και μόλις χτες βρήκα χρόνο να κάνω silk-epil μετά από αιώνες, το πράγμα απλά δεν πήγαινε άλλο λίγο ακόμα και θα με κλείναν σε κανά ζωολογικό κήπο. Έχω απέραστες φωτογραφίες στην ψηφιακή εδώ και έναν μήνα, μια στίβα από σιδερωμένα καλοκαιρινά ρούχα στη βιβλιοθήκη μου και ένα τζην που το χω πάρει σχεδόν ένάμισι μήνα και δεν έχω καταφέρει να πάω στη μοδίστρα. Η γιαγιά μου από Θεσ/νικη με πήρε τηλ και μου είπε ότι έχει τρία χρόνια να με δει και σκεφτόμου πώς γίνεται αυτό και νόμιζα ότι έχει περάσει πολύ πιο λίγος καιρός και της εξηγούσα ότι δεν έχω χρόνο και ότι κουράζομαι πολύ πράγμα που μετά μετάνιωσα και σκέφτομαι οπωσδήποτε να ανέβω ένα από τα επόμενα σκ. Επίσης, τις περισσότερες φορές θέλω να τα προλαβαίνω όλα με αποτέλεσμα να τρώω μόνο αηδίες και να παχαίνω και να γκρινιάζω. Να μην προλαβαίνω να γυμνάζομαι με αποτέλεσμα να νιώθω πάντα κουρασμένη και χωρίς ενέργεια.Να παίρνω αντιβίωση αλλά να θέλω και να βγαίνω, να ξενυχτάω, να δουλεύω και να μην τρώω σωστά με αποτέλεσμα με το που τελειώνω την αντιβίωση να χω φορτωθεί ένα ολοκαίνουργιο συνάχι και μύκητες bonus.Τα προσωπικά μου δεν πάνε ιδιαίτερα καλά καθώς πραγματικά κάτι πάει τελείως στραβά μ'εμένα. Τόσο καιρό γκρινιάζω για το Θ. που είναι τόσο γλυκούλης και μαρέσει και τόσο μλκς αλλά που εγώ τον θέλω και μπλα μπλα μπλα και μετά ανακαλύπτω ότι είμαι τρελά ερωτευμένη κατά βάθος με τον κολλητό του με τον οποίο είχαμε κάτι πολύ σύντομο κ τελείως αθώο πριν καιρό και φεύγει για Βρυξέλλες και εγώ του γκρινιάζω και τον βλέπω στον ύπνο μου σε ένα τελείως ζωντανό και παράλογο όνειρο και τότε καταλαβαίνω ότι είναι ο δικός μου Mcdreamy αλλά είναι μακριά, plus ότι έχει γκόμενα που είναι μια φοβερή κοπέλα και νιώθω ενοχές μόνο που νιώθω κάτι γι αυτόν. Και αυτό το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό που με ξύπνησε και δεν θυμάμαι καν την ερώτηση που μου κανε ο Mcdreamy στον ύπνο μου. Και μετά είναι και αυτό το απλό ερώτημα που με βασανίζει εδώ και ένα χρόνο τί θα κάνω τέλος πάντων με τη ζωή μου. Μακάρι να υπήρχε μία δεύτερη ευκαιρία να μπορούσαμε να ζούμε δύο και τρεις φορές για να τα κάναμε όλα χωρίς άγχος και με περισσότερη ισορροπία και υπομονή. Εγώ δεν έχω τίποτα από τα δύο. Και θα θελα να μπορούσα να ακούω μουσική όλη μέρα είναι ένα από τα πέντε δώρα που θα μπορούσε να χει ένας άνθρωπος (φαγητό, sex, μουσική-ταινίες, φίλους και φυσικά ποτό ).
Για όλα αυτά χτες κατέληξα με την κολλητή μου στο δικό μας Joes place και έγινα κομμάτια. Απλά κομμάτια με έναν τελείως απελευθερωτικό τρόπο που όμως πάει πακέτο με τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας.
My therapist says???

mr. brightside