Επειδή το Αθήνησι Πάντειον των Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών Πανεπιστήμιο...Ουτω, συν την ευλογία των εμων Καθηγητων ειη μοι ο Θεός αρωγός εν τω βίω.
Σήμερα ορκιζόμουνα, σιγά το πράγμα να μου πεις μετά από 6 χρόνια- ναι το λέω και ντρέπομαι- κατάφερα να τελειώσω τη ρημαδοσχολή και επειδή είχα πάει σε τόσες ορκομωσίες μέχρι σήμερα το έβλεπα μάλλον χλιαρά το όλο θέμα, πιο πολύ ίσως σαν μια αγγαρεία. Εντωμεταξύ οι περισσότεροι φίλοι, καθείς για τους δικούς του λόγους δεν μπορούσαν να έρθουν ,ορκιζόμουνα και μόνη μου από την παρέα, οι περισσότεροι είχαν ορκιστεί ήδη οπότε το έβλεπα σαν μια υποχρέωση που απλά έπρεπε να φέρω εις πέρας.
Παρ΄όλα αυτά μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα ακόμα και με τον λόγο του προέδρου του τμήματος και όλα τα λυρικά και σαχλά που έλεγε ότι θα ναι δίπλα μας το πανεπιστήμιο και ότι μας περιμένουν να γυρίσουμε μια μέρα σε αυτό το πανεπιστήμιο που σηματοδότησε την απαρχή της καριέρας μας κλπ κλπ.
Όσον αφορά τον όρκο μας αξίζει να σημειώσω ότι μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ορκιζόμαστε ως θεραπεύοντες την επιστήμη των Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών και ότι στον όρκο μας αναφέρεται το ιερό και ο Θεός κάτι που φαντάζομαι θα έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω αρκετών αριστερών "συναδέλφων" μου (κουβέντα να γίνεται).
Καλή μας σταδιοδρομία λοιπόν, νομίζω ότι είχα ανάγκη από μια ελπιδοφόρα στιγμή μεγαλοπρέπειας και προσωπικής καταξίωσης -κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε-.
Την παράσταση ωστόσο έκλεψε ο πατέρας μου που όταν βγήκα τον είδα κατακόκκινο από το κλάμα, πολύ γέλιο..Α ρε πατέρα και μας το παίζεις και σκληρός.
υ.γ. Αν ήταν και ο βαθμός πτυχίου μου λίγο μεγαλύτερος θα ήμουν πανευτυχής!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment