SHIPWRECK

Το θέαμα μετά την πρώτη έκπληξη ήταν τρομακτικό και η παραπλανητική αίσθηση συμμετοχής βασανιστική και ανακουφιστική συγχρόνως. Μπροστά μου έβλεπα διασκορπισμένα στην επιφάνεια της θάλασσας τα κομμάτια από τα συντρίμια του σκάφους. Αναρωτιόμουν ποιό ήταν το δικό μου φταίξιμο, η δική μου ευθύνη, ποιό ρόλο έπαιξα σε αυτή την ιστορία. Άλλωστε, εγώ δεν γνώριζα ότι θα γινόταν αυτό το ταξίδι; Ήμουν σίγουρα τυχερή που δεν ακολούθησα τον Μαρκέλλο σε αυτό το ταξίδι αλλά παράλληλα τί ελπίδες υπήρχαν να είχε μείνει ζωντανός μέσα από αυτή τη μοιραία βλάβη και τις τόσο αντίξοες καιρικές συνθήκες;
Εκείνες τις πρώτες στιγμές ευχόμουν να ήταν ζωντανός. Ήταν τόσο νέος, ελεύθερος, αναρχοαυτόνομος, τα μάτια του μπλε σαν το χρώμα της θάλασσας που τόσο αγαπούσε. Και βέβαια δεν γίνεται να βρίσκεται τώρα μέσα της εκεί που περνούσε τις περισσότερές του ώρες. Και η συμπεριφορά του άλλοτε φουρτουνιασμένη, αδιάλλακτη, πεισματάρα, άγρια, αφιλόξενη και άλλες φορές γαλήνια, νοσταλγική, χωρίς καμία άμυνα στον έξω κόσμο.
Ο Μαρκέλλος τον τελευταίο καιρό είχε αλλάξει, ήταν φανερό σ' εμένα που περνούσα τις περισσότερες ώρες μαζί του. Εγίρα: όποιο ταξίδι γίνεται χάρη ασφαλείας ή σαν φυγή πτήση. Εγίρα και το δικό του ταξίδι. Ήθελε να βρει τον ευατό του σ'εκείνο το ταξίδι, ήταν τραγικό ήρθε σε σύγκρουση με τον ευατό του και τις αναμνήσεις, αν και γνώριζε ότι η ζωή μέσα από τη μνήμη λίωνει σα το χιόνι και δεν μένει τίποτα. Αυτό ζούσε ο Μαρκέλλος ήταν ένας πόλεμος , ο πόλεμος με την ίδια του την ψυχή ένας πόλεμος που δεν άφηνε αιχμαλώτους, που θα ξεσπούσε μέσα του ανά πάσα στιγμή.
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και αναρωτιόμουν πόσο παρανοϊκάμπορεί να λειτουργήσει ο έρωτας καμιά φορά. Και εκείνος αγαπούσε με όλη του την ψυχή, κάτι που είχε φύγει, μια κοπέλα του παλιού καιρού. Όταν εμφανίστηκε εκείνη βιαστικά θέλοντας να ταράξει τη ζωή του και να μην αφήσει τίποτα, εκείνος σαγηνεύτηκε χωρις να προβάλλει καμία αντίσταση και όταν βρέθηκαν μαζί, ο συνδυασμός της τρέλας τους, τον ξεγέλασε και νόμισε ότι θα ζήσει μια μέρα στο βυθό.
Βρήκανε το πτώμα του, δεν είχε καμία έκφραση αγωνίας, ο ιατροδικαστής δεν βρήκε σημάδια τραυματισμού, η έλλειψη οξυγόνου τον σκότωσε. Αγνοώντας το κάψιμο στους πνεύμονες έζησε για λίγο στο βυθό, όπως το'χε ονειρευτεί. Ήθελε να το θεωρήσουμε ατύχημα, ελεύθερο το πνεύμα μα η καρδιά φυλακισμένη. Θα μπορούσα να τον εμποδίσω, έπρεπε να ερμηνεύσω τα μηνύματα που μου έστελνε.
Στο μυαλό μου θα μένει η ανάμνησή του, 'ηθελε να αλλάξει τον κόσμο, καθισμένη μπροστά στη θάλασσα που τον πήρε κοντά της σκέφτομαι καθώς νυχτώνει την εικόνα του να κάνει σερφ μέσα στα κύματα. Σίγουρα άλλαξε την ζωή όλων όσων τον ήξεραν ,
ακόμα περιμένω να γυρίσει ο Μαρκέλλος αλλά αυτά είναι ένα χιμαιρικό.