Sun Tsu Clausewits και καθόλου έμπνευση

Άλλη μία φορά κάθομαι και γράφω και αναρωτιέμαι αν θα με διαβάσει κανείς..όχι ότι γράφω κάτι αξιόλογο ούτε η καθημερινή μου πραγματικότητα είναι και τόσο ενδιαφέρουσα..έτσι για να σκοτώσω τον χρόνο μου.

ΑΝ και θα θέλα κάποια στιγμή να με ανακαλύψεις τυχαία.Δεν νομίζω ότι θα ξαφνιαζόσουν τα μάτια μου δεν λένε ψέμματα..

Δεν θέλω να μου αφήσεις το χέρι και να προδώσεις πάλι αυτό που έχουμε ότι και αν είναι αυτό εντάξει δεν είναι απλά μια φιλία και αυτό σε τρομάζει

Τις προάλλες λέγαμε πόσο μοιραία είναι όλα,λες και λειτουργούν όλα βάση ενός καλά κρυμμένου και κρυπτογραφυμένου σχεδίου.
Σκέψου..

Δεν ήρθα σήμερα αν και θα μπορούσα, ίσως φοβόμουν το μετά, το μετά το κρασί, το μετά το φαγητό, την επόμενη μέρα

Αύριο θα μαι λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά?

ΘΑ ΜΑΦΗΣΕΙΣ να πλησιάσω ή είναι πολύ τολμηρό?

Μου χει λείψει η μυρωδιά σου

Τώρα λοιπόν που εσύ διαβάζεις τα βιβλία μου..και βλέπεις τις σημειώσεις μου με σκέφτεσαι καθόλου??η απλά θα χρησιμοποιήσεις τα βιβλία μου και θα μου τα επιστρέψεις?

Μήπως τελικά όσο πιο πολύ με φοβάσαι και με αποφεύγεις τόσο πιο πολύ μου δείχνεις ότι σου ναι δύσκολο το όλο αυτό μεταξύ μας..?

και μετά είναι και αυτά τα ταξίδια σου πόσες εικόνες, πόσα θα θελα να μου πείς πόσο θέλω να ταξιδέψω μαζί σου..θα μπορούσα να σ'ακολουθήσω μέχρι την άκρη του κόσμου..σχεδόν τρομακτικό μου ακούγεται αυτό

σκέψεις όνειρα

βερολίνο μαρόκο βερολίνο

και εγώ?

κάθε

φορά που

φεύγεις φοβάμαι για

το πώς θα μαστε όταν

γυρίσεις

θέλω αύριο να ξυπνήσω και να έχουν στερέψει όλα τα θέλω μου για σένα